Калі смутак моцна дзьме душу маю
І шкада мне дзён загубленых сваіх, –
Я паціху песьні сумныя пяю,
Ўсю жуду сваю выкладываю ў іх.
Ціха песьня разьліваецца, зьвініць,
Вымаўляе, як я моладасьць згубіў,
Як дагэтуль не патрапіў палюбіць
І саўсім, бадай, праўдзіва шчэ ня жыў.
|
А як родную згадаю старану,
Як згадаю яе буднасьць і нуду, –
Сэрца сьцісьнецца, і я пяяць пачну, –
Мо душу хоць трохі гэтым адвяду.
Грозна песьня разьліваецца, грыміць,
Долю горкую, мужыцкую кляне,
Бо нявідзімы ланцуг на іх вісіць,
Бо ім цяжка жыць у роднай старане.
1908
|
|
